Volume 21

Chociaż złoty okres big bandów Ery Swingu przeminął bezpowrotnie w połowie lat czterdziestych, nie oznaczało to całkowitej ich nieobecnosci w okresach późniejszych, ale o koniunkturze, takiej jak w latach trzydziestych nie było już mowy. Nieliczne big bandy istniały i znikały zarówno w okresie Bopu (CD-13) jak i Coolu (CD-14,15). Były to jednak inne i większe zespoły i niektóre z nich już poznalismy (Gilespie, Herman, Kenton, Schuler). Ich ewolucja była koniecznoscią i warunkiem istnienia. Kilku słynnych leaderów z lat Swingu: Elington, Basie, Herman, Barnet, James zdołało, choć z przerwami, utrzymać się na powierzchni. Wszyscy korzystali, z wyjątkiem Elingtona, z usług profesjonalnych aranżerów, bo od atrakcyjnego brzmienia zależało powodzenie.

Do wybitnych aranżerów należeli: Ralph Burns, Neal Hefti, Bill Russo, Bob Graetinger, Sammy Nestico, Don Sebeski i Gil Evans. Żywot tych nowoczesnych big bandów był trudny i wyboisty. Najkrócej trwały orkiestry C. Thornhilla i Boyda Reabuma. Stan Kenton zmieniał charakter i liczebnosć swej orkiestry, by pod konec lat '50. powrócić do swingowego modelu, a po kilkunastu latach znowu próbować eksperynentów. Count Basie przez szereg lat grał * aktecie, lecz udało mu się wskrzesić big band i prowadzić go do końca życia.

Nowe postacie leaderów to Buddy Rich, Les Brown, Maynard Ferguson oraz tandem Thad Jones i Mel Lewis, których big band założony w roku 1965 istniał prawie 13 lat podziwiany za brzmienie i kompozycje frębacza-leadera Thada Jonesa (1923-86). Niezwykła była też kariera kanadyjskiego trębacza, Maynarda Fergusona. Jego 13-osobowy band cieszył się dużym powodzeniem przez dziesięć lat. Po paroletniej przerwie, w 1971 roku powstaje nowa jego grupa (16 osób), z którą jedzie do USA i nagrywa płyty.

Buddy Rich (1917-1987) był w latach Swingu drummerem w zespołach B. Berigana i Artie Shawa. Grał następnie z T. Dorseyem i Harry Jamesem. Swój pierwszy bigband, działający z pięcioletnią przerwą przez prawie dwadziescia lat utworzył w 1966 r. Rok 1973 jest granicą dla tego cyklu nieprzekraczalną, ale można oczywiscie wymienić big bandy działające po tym roku Toshiko Akiyoshi - Lew Tabackin. Bob Belden, George Gruntz, Bob Mhtzer, Rob McConel... Pomimo ogromnych trudnosci ekonomicznej natury, big bandy pojawiają się, znikają i znowu powstają.

Although the Golden Era of swing big bands had declined considerably by the middle of the Forties, they did not totaly disappear. Some persisted or only temporally disbanded. A few leaders tried to adjust to bebop or cool trends, as wel as Third Stream music, but their activities were rocky and dfficult and the old swing band model practically ceased to exist.

In its stead new solutions for firing an attractive sound were introduced. Such evolution was essential for the achievement of a necessary degree of commercial success.

Few famous leaders emerging out of the Swing era managed to stay in business: Ellington, Herman, Basie, James, Barnet etc., but with the exception of Ellington, they al depended on the services of skilled arrangers like Ralph Bums, Neal Hefti, Bill Russo, Bob Grćtinger, Sammy Nestico, Don Sebeski and Gil Evans. Stan Kenton kept changing the size and style of his aggregations, promoting "progressive jazz", going back to an extended swing model and finally to new experiments in sound again. Count Basie, forced to disband his orchestra in 1950, began touring with the octet, but reassembled his big band after some three years and led it till the end of his life.

New leaders, willing to risk the troubles of a big band career, emerged after World War II: Buddy Rich, Les Brown, Thad Jones - Mel Lewis and Maynard Ferguson.

Buddy Rich (1917-1987) started in the swing years as the drummer in the Bunny Berigan and Artie Show bands, played in the Forties with Tommy Dorsey and Harry James, and formed his own big band in 1966. It prospered for some 20 years (with 5 years off).

Thad Jones Mel Lewis big band, founded in 1965 and lasting for 13 years, gained popularity and fame mainly due to Jones'"brilliant" arrangements and compositions. An extremely gifted Canadian trumpet player, Maynard Ferguson, was equaly successful as the leader of his 13 to 16-pieceband. Alas, we cannot go further beyond the year 1973 using existing recordings, but might mention some significant big band leaders al the same: Toshiko Akiyoshi, Carla Bley, Bob Belden, Maria Schneider, George Gruntz, Bob Mintzer, and Rob McConell. In spite of tremendous difficulties, the big bands keep on playing.

Powrot do spisu płyt