Volume 10

W latach dwudziestych słowa "swing" używano przeważnie jako czasownika określającego czysto amerykański walor Jazzu. Rzeczownik "swing" pojawił się na początku lat 30., jako manifest mającego zapanowaæ stylu, w tytule utworu Ellingtons z 1932r. (dysk 9) "It don't Mean A Thing If It Ain't Got That Swing". Trzeba było jednak trzech lat by skończyła się Depresja i nastała pełna optymizmu 10-letnia Era Swingu. Tymczasem szereg zespołów (dysk 8) próbowało z powodzeniem wypracowaæ formułę big bandu, godzącą aranżację z improwizacją.

Wydarzeniem, które jak eksplozja rozpoczęło Erę Swingu i zarazem złote lata big bandów były koncerty orkiestry Benny Goodmana w Los Angeles Palomar Ballroom, a zwłaszcza pierwszy koncert 21 sierpnia 1935r. Tak rozpoczął się okres szczytowej popularności jazzu. BENNY GOODMAN (1909-1986), klarnecista z Chicago miał wówczas 26 lat, a za sobą bogatą aktywnośæ w różnych grupach chicagowskiego i nowojorskiego jazzu. Przy skompletowaniu big bandu pomógł mu wydatnie John Hammond, zamożny entuzjasta i koneser jazzu, któremu wiele słynnych postaci zawdzięczało karierę i sławę. Goodman był świetnym improwizatorem o ogromnej inwencji, a jako leader słynął z wymagań i utrzymywania zespołu w dyscyplinie. Jego big band brzmiał wspaniale, tym bardziej, że aranżacje pisało mu kilku najwybitniejszych aranżerów: Fletcher Henderson, Jimmy Mundy, Spud Murphy, Edgar Sampson... Sporo świetnych jazzmanów przewinęło się przez orkiestrę Goodmana: Bunny Berigan, Harry James, Teddy Wilson, Lionel Hampton; wszyscy oni zostali później liderami własnych zespołów. Jednak największym talentem odkryciem Hammonda - którym niestety Goodman cieszył się krótko, był pionier elektrycznej gitary. CHARLIE CHRISTIAN (1919-1942), jeden z największych gitarzystów w historii jazzu, zmarły przedwcześnie na początku 1942 r. Zdążył na szczęście zapisaæ swe mistrzostwo w nagraniach Sekstetu Goodmana. Nagrał też dwie pozycje z big bandem.

WILLIAM "CHICK" WEBB (1902-1939) przez szereg lat rezydujący w Savoy Ballroom, w nowojorskim Harlemie, to jeden z najbardziej dynamicznych i najlepszych drummerów w historii jazzu, a także uwielbiany przez swych muzyków leader (dysk 8) najbardziej wówczas swingujące-go zespołu, który w 1934 r. stał się pełnym big bandem. W jego zespole zaczęta się kariera fenomenalnej wokalistki, El-li Fitzgerald, która po śmierci Chicka, zmagającego się przez całe życie bohatersko z kalectwem garbu, nieustannym bólem i chorobą (gruźlica kręgosłupa),

jeszcze przez trzy lata kierowała zespołem. W orkiestrze Chicka Webba było kilku świetnych muzyków: Edgar Sampson, Taft Jordan, John Kirby, Mario Bauza i Ted McRae.

Jedną z najwspanialszych i najsympatyczniejszych postaci jazzu był WILLIAM "COUNT" BASIE (1904-1984), którego losy rzuciły na Południowy Zachód gdzie stał się częścią muzycznego archipelagu, tworzącego styl Kansas City. Byt pianistą u W.Page'a, a później u Bennie Motena. Po śmierci Motena utworzył własny nonet w 1935 r. i grał w Reno Club w Kansas City. John Hammond namówił go do powiększenia zespołu do formatu big bandu, którego historia zaczyna się od 1936 r. Big band Basiego to połączenie żywiołowej swobody i klarownej precyzji, których on sam byt wcieleniem. Słynną stała się zwłaszcza jego sekcja rytmiczna: Basie, Freddie Green, Walter Page i Jo Jones. Był też jeden z największych sak-sofonistów tenorowych LESTER YOUNG. Oprócz niego Buck Clayton (tp) i puzoniści, Dickie Wells i Eddie Durham. Z biegiem lat orkiestra Basiego zmieniała swój skład osobowy, ale on sam utrzymywał ją na tym samym kursie swingującego, klasycznego stylu. Jego gra na fortepianie łączyła finezyjną błyskotliwośæ z powściągliwością i niezachwianym pulsem.

In the 1920s the word "swing" was merely a verb used to describe a purely American and basic jazz quality. The noun "swing" appeared in use at the beginning of the next decade and precisely in the Ellington piece "It Don't Mean A Thing If It Ain't Got That Swing" '(CD-9). It took just three years to prove the acceptance of this manifesto. The Depression faded out and the optimistic years of the Swing Era began. In the meantime, many bands tried successfully to work out (CD-8) a big band formula that would reconcile the arrangements with the element of improvisation. The event that triggered the sudden explosion of the Swing Era occurred on the night of August 21, 1935: the tremendous and unexpected success of Benny Goodman And His Orchestra at the Los Angeles Palomar Ballroom. The golden years of big bands were born, and jazz enjoyed its greatest popularity ever. Of course, big bands did not totally dominate the American Jazz scene. In fact, from each big band sprang many small units doing memorable recordings. Benny Goodman (1909-1986), a Chicago-born clarinet player, was by then 26 years old and already very experienced, for he had played extensively with various Chicago and New York Jazz groups. In creating his first (and successful) bigband he was fortunate to have the help and good judgment of John Hammond, an influential, wealthy and enthusiastic jazz connoisseur, who discovered and directed many jazz personalities to fame. Goodman was an excellent improvising jazzman, known for maintaining strict discipline in his band, demanding absolute accuracy in performance.

It is no wonder his band sounded magnificent, as he enjoyed the services of the best arrangers: Fletcher Henderson, Jimmy Mundy, Edgar Sampson, and Spud Murphy. There were outstanding jazzmen in his band as well, including Bunny Berigan, Harry James, Teddy Wilson, and Lionel Hampton, who all went on to became leaders themselves. The biggest talent, however, though for a short spell of time, was CHARLIE CHRISTIAN (1919-1942), one of the greatest guitarists of jazz and the pioneer of the electric guitar. Christian died prematurely in 1942, but managed to take part in the most valuable recordings of the Benny Goodman Sextet. He also recorded twice with the big band. WILLIAM "CHICK" WEBB (1902-1939), made famous by his several years of residence in many Harlem spots, notably the Savoy Ballroom, was one of the best drummers in jazz history. Adored by his sidemen, he led the most swinging outfit (CD-8) before the Swing Era, influencing the career of Ella Fitzgerald. Throughout his life he struggled bravely with deformation, continuous pain and terrible sickness (spine tuberculosis). His eminent musicians were Edgar Sampson, Taft Jordan, John Kirby and Teddy McRae. One of the most important and likeable jazz personalities was WILLIAM "COUNT" BASIE (1904-1984), who joined the Southwestern community of the Territory Bands and the Kansas City Style. He played piano with Walter Page And His Blue Devils and later in Bennie Mo-ten's Orchestra. After Moten's death in 1935, Basie worked with a 9-piece group at the Reno club in Kansas City. He was discovered by John Hammond and persuaded into forming a full big band. It began its long existence in 1936, and very soon became the epitome of swinging classic jazz, full of clarity, freedom and precision.

The Basic band was known for its ingenious use of such devices as riffs, walking basses, and head arrangements. Basie, Freddie Green, Walter Page and Jo Jones constituted the famous Ail-American Rhythm Section, of the wonderful backbone of the whole band. Besides there were: one (of the greatest) the greatest tenor men, Lester Young, also Buck Clayton, Dickie Wells, and Eddie Durham. Though in time Basle's orchestra underwent many personnel changes, he always took care in sustaining the same spirit and the same course.

Powrot do spisu płyt